همان گونه که گفته ایم فرد زمانی می تواند به طور رسمی خود را بیمه شده بداند که قراردادی میان وی و بیمه گر عقد شده باشد. در عقد قرارداد باید حتما دو نفر حضور داشته باشند و یک قرارداد زمانی رسمی است که از چند اصل برخوردار باشد:
۱- بیمه باید مشروع باشد.
منظور از مشروع بودن بیمه این است که هم طرفین موازین اخلاقی را رعایت نمایند و هم بیمه زمانی خسارات را جبران می کند که این خسارات مشروع باشد. این مورد را با مثل توضیح می دهیم در نظر بگیرید که فرد بیمه شده از بیمه درمانی استفاده می کند و بیمار شدن آن در اثر مصرف مشروب و یا مواد غیر مشروع باشد و یا این که در حین ارتکاب جرم بیمار شده باشد در این حالت بیمه گر تعهدی نسبت به فرد بیمه شده ندارد.
۲- طرفین بیمه باید اهلیت داشته باشند.
هر دو طرف بیمه باید از نظر اجتماعی به عنوان یک فردی که سلامت عقلی دارد شناخته شده باشد. لذا در مورد اهلیت طرفین باید به ۳ نکته توجه داشت:
– بلوغ
– رشد
– عقل
مهمترین نکته در مورد طرفین بیمه این است که هر دو طرف باید به سن قانونی رسیده باشند تا این قرارداد اعتبار داشته باشد و اگر بیمه گذار به سن قانونی نرسیده باشد، باید در زمان عقد قرارداد، ولی خود را به همراه داشته باشد تا رضایت نامه را امضا نماید.
۳- موضوع بیمه باید مشخص باشد.
مهمترین بخش قرارداد این است که موضوع بیمه و خطرات حت وشش آن باید به طور کامل در قرارداد ذک شود. در این مورد بیمه گر باید تمام جزئیات و تعهدات خود در قبال موضوع مورد نظر را ر قرارداد ذکر نماید تا در زمان بروز خسارت تمام خسارات را جبران کند.
۴- قرارداد باید اعتبار داشته باشد.
اعتبار قرارداد را چند مورد تعیین می کند:
– اصول تنظیم قرارداد قانونی و براساس قوانین کشوری باشد.
– امضای طرفین اعتبار داشته باشد.
– هر دو طرف قرارداد به تعهدات خود عمل کنند یعنی بیمه گذار حق بیمه خود را در بازه زمانی مشخص پرداخت کند و بیمه گر خسارت های بیمه را پراخت کند.
چه زمان عدم پرداخت حق بیمه مشروعیت دارد:
۱- زمانی که بیمه گذار با توافق شرکت بیمه، حق بیمه خود را اقساطی پرداخت کند.
۲- در بیمه نامه های موقت که در زمان کوتاه قرارداد فسخ می شود.
۳- اگر به هر دلیلی بی اعتمادی میان طرفین قرارداد ایجاد شود.
