بیمه نیز یکی از حرفه های جامعه است که همه افراد جامعه با آن در ارتباط هستند به همین دلیل باید مورد اعتماد باشد تا مردم بتوانند به راحتی امور خود را در ارتباط با آن انجام دهند. برای این منظور، قوانینی در کشور وضع گردیده است تا بیمه براساس این قوانین استوار شوند. با این عمل در صورت بروز هر نوع بی قانونی از طرفین بیمه، قوانین کشوری وارد عمل شده و براساس مصوبات شورای عالی، مجازاتی برای آن ها در نظر گرفته می شود. یکی از این اصول، اصل حسن نیت یا حد اعلا است.
اهمیت اصل حسن نیت
بیمه یک رابطه دو نفره است که تا قبل از صدور بیمه نامه و رخ دادن حوادث، هیچ کدام از طرفین نمی توانند تعهدات یکدیگر را ارزیابی کنند. این بدان معنا است که بیمه گذار تا زمان بروز حادثه نمی تواند مطمئن باشد که بیمه گر خسارات را جبران می کند و بیمه گر هم تا زمان عقد قرارداد نمی تواند مطمئن باشد که بیمه گذار صداقت را رعایت نموده است به عبارت دیگر بیمه براساس اعتماد پایه ریزی می شود به همین دلیل حسن نیت طرفین اهمیت زیادی دارد.
حسن نیت بیمه گذار
بیمه گذار وظیفه دارد پس از انتخاب نوع بیمه خود، تمام اطلاعات مورد نیاز را با صداقت در اختیار بیمه گر قرار دهد تا بیمه گر اهمیت خطرهایی که باید تحت پوشش قرار دهد را تشخیص و بر مبنای آن تصمیم گیری نماید.
حسن نیت بیمه گر
حسن نیت بیمه گر از دو منظر قابل بررسی است:
۱- بیمه گر باید تمام تعهدات خود را از نظر کمی و کیفی با جزئیات در قرارداد قید کند و خسارت هایی را که موظف به جبران است، به طور کامل در قرارداد بیمه بیان نماید.
۲- از آنجایی که اکثر بیمه گذاران آشنایی زیادی با انواع بیمه، مزایای و قوانین آن ندارند، لذا بیمه گر باید صداقت در گفتار داشته باشد و صادقانه و صبورانه به سوالات بیمه گذار پاسخ داده و اطلاعات کافی را در اختیار وی قرار دهد تا بهتر بتواند تصمیم گیری نماید.
در صورتی که هر یک از طرفین قرارداد، تخلفی را مرتکب شوند، رسما قرارداد بیمه باطل است. برای مثال فرض کنید که بیمه گذار، به طور عمد موارد ی را بازگو نکرده است و یا بیمه گر در تعیین خسارات تحت پوشش و یا حق بیمه تخلف نموده است در این صورت این قرار داد اعتبار ندارد.
